Een waar kunstwerk
Tijdens een voorgesprek met een mevrouw die wist dat ze binnen afzienbare tijd zou overlijden, kwam ook de keuze voor de uitvaartkist aan de orde.
Ze zei: “Doe maar de goedkoopste kist want mijn zoon Dave zal er denk ik wel wat moois van maken, hij is tatoeëerder en maakt heel mooie tekeningen.”
Na haar overlijden werd ze thuis samen met haar kinderen door ons verzorgd en in haar eigen woonkamer opgebaard in een vurenhouten kist.
Ze hebben haar niet meer alleen gelaten, steeds was er iemand bij haar, ook ’s nachts.
Elke dag als ik daar kwam was weer een verrassing! De kist veranderde dagelijks onder de handen van Dave, al tekenend en schilderend tot een waar kunstwerk. De rest van de familie deed ook mee, samen zijn ze tot dit resultaat gekomen.
Zo kwamen alle handafdrukken op de kist, die van haar vier kinderen, haar schoondochter, haar twee zeer geliefde kleinkinderen, haar vriendin, haar vader en misschien vergeet ik nog iemand te noemen.
De handen die haar tot haar tot het laatst toe hebben vastgehouden, tot het laatst toe bij haar zijn gebleven en haar toch hebben moeten laten gaan.
En zo is de goedkoopste kist de duurste kist, of beter gezegd de meest kostbare kist geworden die ze maar gewenst kon hebben.
